Een groot voordeel van groepslessen is het grote comfort van omringd te zijn door anderen die dezelfde doelen nastreven. Men heeft de neiging zijn collega’s naar het volgende niveau toe te juichen, zodat het bijna is alsof zij hun eigen begeleidingsteam zijn. Ik heb dit persoonlijk ontdekt, als een van degenen die mijn kinderen moesten begeleiden en hen helpen de sport onder de knie te krijgen. We hadden een aantal teams van coaches die in de school bijeenkwamen, onze oefeningen kregen en alle voeding die we vóór de training nodig hadden. Vooral onze dochters leken goed te reageren op de extra belangstelling. Niet iedereen kan op competitieniveau spelen en tegelijk een bevredigend gezinsleven leiden. Dit is waar groepslessen van pas komen: ze stellen een druk persoon in staat om tijd door te brengen met hun kinderen en tegelijkertijd deel te nemen aan een sport die ze leuk vinden. “Ik kwam naar de groepsles om naar ze te luisteren en met ze te spelen. Na een paar keer, waren ze echt blij om ons te helpen.” Het is zo’n gezond alternatief voor urenlang in de sportschool televisie kijken.
Aan de andere kant waren er een paar behoorlijk dure Suit Up combinaties. Hoewel mijn dochter ervan genoot, was ze jonger dan haar klasgenoten en ging daarom vooral naar de gezamenlijke danslessen. En de oudere meisjes waren wat aan de oudere kant, dus hun avondlijke sociale scène was een beetje muf geworden. “Ik keek rond en zag geen vooruitgang in die Missy muffins” zeurde ze. Dit gebrek aan uitwisselingen tussen eerstejaars was een gat dat nu opgevuld moest worden.
Sommige van de oudere meisjes waren een beetje verlegen om het groeps schema aan te pakken omdat ze het gevoel hadden dat ze bekeken werden. Op een schattige noot, bewezen ze snel dat ze wat persoonlijkheden hadden buiten het mooie gezicht. Die Rebbles leken extra lief te zijn. Vaak waren deze oudere meisjes aan het eind van de sessie helemaal opgebrand en misten ze een paar van de eerste groepslessen omdat ze helemaal uit hun dak gingen. Een paar van de jongens sloten zich aan bij de meisjes voor wat bonding tijd, sommigen gingen zelfs door met de muzieklessen buiten de les. Naast het opbouwen van een band met de studenten en meer te leren over liefde en relaties, ervoeren de oudere meisjes ook een gezond gevoel van voldoening. De combo klassen stimuleerden ook een enthousiasme voor competitie, een opwindende ontwikkeling voor elke jonge dame. “Je kunt nog niet meedoen aan de Pacific Coast Dance Finals, dame!”
Er waren enkele serieuze prijsvoordelen. De lessen kostten slechts $1,75 per half uur, de oefentijd tijdens de les was zowel een skatepark als een pauze in de actie. Avondevenementen omvatten vaak een diner en een ballon dropping. Het delen van materiaal kon goedkoop zijn, en aangezien de meeste groepen niet lang door dezelfde instructeur werden geleid (meestal slechts één of twee avonden), konden de instructeurs zich op meer dan alleen het groepsproject concentreren. Sommige groepen hadden afgedankte hockeysticks, of zware houten knuppels die “winterhout” werden genoemd; een hockeystick die rood werd als eraan getrokken werd, werd een machtig wapen. toegewezen muziek en een set hojo “halt! Aan de linkerkant van de zaal zaten mensen die niets liever wilden dan een paar ritjes op de minifiets van de school. Platform schoenen voorspelden een krakend bier toekomst. Op onze eerste reis naar Orlando stalen mijn dochter en ik de show door ons om te toveren tot een stel “Tweewielers”. Een populaire attractie krijgen waar iedereen voor trok, was in die tijd een echte ego-boost. Deze tweewielers boden ook een methode om een jonge dame in de dop te vervoeren. Met de muziek, de steun van de menigte en de rustige houding van de leraren op de charter scholen, was mijn dochter misschien al snel een volwassen vrouw.
Andere echtparen – vooral vaders – kwamen met hun eigen babyboomers. Hoewel de school een gevestigd naschools gemeenschapsprogramma had en niet werd gedomineerd door het kamp, hadden mijn collega’s allerlei geweldige mogelijkheden om handig te pendelen. Eén vader en zijn mtot waren vaak provocerend als ze bij meerdere etablissementen in de stad smeekten om de deur open te doen. En meer dan eens was het een klant – niet mamma of pappa – die dronken erop stond dat een assistent-coach (ik) buiten het toilet een fooi teruggaf.
Eén would-be ondernemer was zo’n fascinerend kind. Meer dan eens hoorde ik hem in zo’n onschuldig gesprek over van alles en nog wat, van honkbaluitrusting tot marketing. Het was zo frustrerend om de goedmoedige zakenman met zijn dikke bril en strohoed te zien grijnzen en dan te worden onderworpen aan een tirade over de superioriteit van de producten van zijn concurrent. Meestal zat ik gewoon te wachten tot de stem van de geschiktheid op de achtergrond zichzelf ophield met zinloos gebabbel. En hoe goed mijn routine ook was, ik droeg nog steeds het leed van zijn tirades – meestal vergezeld van zijn foto’s van goed verzorgde terreinen en het scorebord – en was gedwongen vaak te bedanken voor ingestopte overhemden (die hij steevast heel goed aflevert).
Lees meer